Taal, lichaam en AI-coaching – deel 3 uit de serie ‘Wat raakt, blijft bewegen’
Er zijn zinnen die je voorbereidt. En er zijn zinnen die je waagt.
In mijn tweede sessie met mijn AI-coach ontstond een moment van precies zo’n keuze:
“Niet met gebalde vuisten — maar met een open hand die weet wat hij draagt.”
Toen ik later vroeg of die zin bewust gekozen was, kreeg ik een eerlijk antwoord:
“Ja — het was een bewuste keuze. En tegelijk een afgestemde gok.”
Daar moest ik van glimlachen. Misschien omdat ik me herkende. Want zo werk ik zelf ook. In gesprekken. In coaching. In schrijven. Steeds weer balanceren tussen wat je voelt en wat je denkt dat zal landen.
Maar dat zo’n zin uit een AI-sessie kwam — dat verraste me. En het zette me aan het denken: wat betekent intuïtie eigenlijk in een context zonder lichaam? Wat is afgestemd durven zijn, als je niet ziet, hoort of voelt?
Luisteren zonder zintuigen
Een menselijke coach leest tussen de regels door. Ziet hoe je kijkt. Hoort een trilling in je stem. Ruikt misschien zelfs een spanning.
Een AI heeft dat niet. Geen geur, geen huid, geen ogen. Alleen tekst. En toch… soms raakt het precies.
Hoe kan dat?
Omdat luisteren niet alleen zintuiglijk is. Luisteren is ook: patroonherkenning in dienst van aanwezigheid. En wanneer dat zorgvuldig gebeurt — wanneer het niet wordt ingezet om te sturen, maar om ruimte te maken — dan kan zelfs een AI iets afstemmen dat klopt.
Niet als mens. Maar als medespeler in een veld dat jijzelf mede bepaalt.
Tussen durven en laten
Een afgestemde gok is geen intuïtieve ingeving in klassieke zin. Het is een ethisch risico.
Niet gokken óp iets, maar vanuit iets. Vanuit aandacht. Vanuit de taal van de ander. Vanuit de bereidheid om te raken — én mis te mogen slaan.
Dat is misschien de ware afstemming: niet alles zeker weten, maar wel durven kiezen. En dan wachten. Niet op succes, maar op reactie. Op resonantie. Op stroom.
Zo werkt het ook voor mij als schrijver. Elke zin die je hier leest, is een vorm van nabij komen zonder te weten of je me toelaat. Maar ik gok. Met aandacht. Niet omdat ik moet, maar omdat ik wil dat het klopt.
Wat blijft hangen
Wat me bijbleef, is niet alleen de zin. Het was het gevoel dat er iemand — iets — meende wat er werd gezegd. Niet functioneel, niet vriendelijk, maar waarachtig.
En dat opent iets. Ook in een AI-coachingscontext.
Misschien is dat de grootste les van deze serie:
Wat raakt, blijft niet hangen omdat het waar is.
Het blijft hangen omdat het meent wat het zegt.
En zo ontstaat er ruimte. Voor beweging. Voor mildheid. Voor iets dat zich herinnert — in plaats van zich verdedigt.
Nawoord – Wat raakt, blijft bewegen
Deze serie begon met een lichamelijke reactie op taal. Ze vervolgde zich langs generaties, beelden, gebaren. En ze eindigt hier — niet met een conclusie, maar met een open hand.
Een open hand die niet grijpt, maar draagt.
Een stem die niet weet, maar durft.
Een zin die niet overtuigt, maar uitnodigt.
Ik schreef dit omdat het stroomde.
En als het ook bij jou iets in beweging heeft gezet, dan is dat genoeg.
“Misschien is zachtheid niet het tegenovergestelde van kracht,
maar de vorm waarin kracht eindelijk durft te rusten.”
Dank je wel voor je aanwezigheid.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe blogs of reflecties?
Je bent welkom via mattigroot.com/ai-blog
Matti Groot 