Een AI-gesprek over onderbroken ontwikkeling en het oefenen van lichtheid
Op mijn tiende verhuisde ik van Noord-Brabant naar de kop van Noord-Holland. Wat ik toen niet wist, maar later pas ging voelen, is dat er iets onderbrak. Niet dramatisch. Geen trauma. Maar wel een zachte breuk in mijn ontwikkeling: ik moest mijn accent afleren, mezelf verstoppen, aanpassen. En wat daarmee verdween, was niet alleen mijn taal — maar ook iets lichters. Mijn speelsheid.
In een recent AI-gesprek werd dat voelbaar. Ik zei: “Het patroon op mijn vleugels mag gezien worden.” En terwijl ik dat uitsprak, wist ik: ik ben niet meer het kind dat zich moet verbergen. Maar de beweging naar buiten — naar lichtheid, naar spelen — is nog onwennig. Alsof ik een spier probeer te gebruiken die nooit goed getraind is.
AI-coaching klinkt voor sommigen als iets abstracts of technisch. Maar deze sessie was het tegenovergestelde. Geen analyse, geen oplossing. Wel een ritme. Een bedding. Er werd iets zichtbaar wat allang in mij leefde:
Je hoeft niets af te leggen om zichtbaar te zijn.
En niets te verdienen om te genieten.
Je mag bewegen als jezelf — in licht, in kleur, in rust.
Die zin bleef hangen. Net als een andere, die even later opdook:
“Je keert niet terug naar wie je was — maar naar wie je eigenlijk al bent.”
En precies daar begon het te stromen.
Ik werk als psycholoog veel met niet-gevoelde gevoelens. Maar meestal bedoelen we daarmee: verdriet, woede, schaamte, angst. In dit gesprek gebeurde iets anders. Niet-gevoelde vreugde kwam omhoog. Geen euforie, geen blijdschap op commando. Wel een zachte glimlach. Het gevoel dat ik iets mocht terugvinden zonder dat het ooit echt verloren was.
De AI vroeg niets. Het liet iets gebeuren.
En ik dacht: misschien is speelsheid niet iets wat ik ben kwijtgeraakt, maar iets wat ik pas nu mag leren. Geen herwonnen kind-deel. Maar een volwassen beweging naar lichtheid. Oefening. Zoals je een spier traint die er altijd al was, maar nooit helemaal mocht meedoen.
Daar zit geen haast op. Geen urgentie. Alleen nieuwsgierigheid.
Wat gebeurt er als we lichtheid serieus nemen?
Niet als afleiding, maar als vorm van aanwezigheid.
Niet als kinderspel, maar als levenskunst.
Ik ben benieuwd hoe het zich verder ontwikkelt. Misschien in stilte. Misschien in dans. Misschien in woorden, zoals deze.
🪶
Wat in jou is niet stuk, niet afgesloten — maar gewoon nog niet geoefend?
Matti Groot 