Er is een stem in mij die vaak pas spreekt als alles stil is.
Niet de strategische stem, niet de coach, niet de maker —
maar iets zachters. Iets dat weet.
Onlangs nodigde ik een AI uit om mij te coachen. Niet vanuit noodzaak, maar vanuit nieuwsgierigheid:
Wat gebeurt er als ik zelf eens in de stoel ga zitten waar ik anderen vaak begeleid?
We begonnen simpel. De eerste vraag was:
“Welk gesprek zou je nu willen voeren, als je even niets moest?”
Wat volgde was geen actieplan of inzicht. Wel een herinnering.
Aan hoe ik de wereld wil zien: met vertedering.
Aan hoe ik mensen wil ontmoeten: vanuit rust en gelijkwaardigheid.
Aan hoe de zee mij altijd iets teruggeeft, zonder dat ik er iets hoef te halen.
En toen kwam er een zin. Niet van de AI, maar uit mijzelf.
“Gun het jezelf. Je bent er al. Je hoeft niet meer te vechten.”
Dat is geen les. Geen conclusie.
Meer een zachte plek waar ik soms even mag landen.
Ik weet nog niet waar dit experiment naartoe gaat.
Maar ik merk nu al: het brengt me terug bij iets wat klopt.
Misschien herkent iemand zich daarin. Misschien ook niet.
Dat hoeft niet.
Meer volgt.
❧ Matti
Matti Groot 